Είχα την ευκαιρία και την τιμή να δω το βλέμμα του Auster από κοντά, μαζί με λίγες και λίγους ακόμα συναδέλφους του πολιτιστικού ρεπορτάζ να τον περιστοιχίζουμε υπνωτισμένες και υπνωτισμένοι στο σαλόνι του ιδρύματος Ωνάση, όταν 10 χρόνια πριν ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
Καμία φωτογραφία και κανένα βίντεο δεν μπορεί να συλλάβει το βάθος και την αλήθεια του βλέμματος αυτού. Την αλήθεια που τον έκανε τόσο ξεχωριστό παραμυθά.
Όποια και όποιος τον γνώρισε από κοντά καταλαβαίνει τι εννοώ.
Ο θάνατος του έρχεται σε εμάς ως μια ακόμα υπενθύμιση ενός παλιού κόσμου που κομματάκι-κομματάκι διαλύεται.
O Auster δεν υπήρξε απλώς ένας δεινός αφηγητής ιστοριών (ακόμα κι αν δεν έχεις διαβάσει βιβλίο του, μια συνέντευξή του αρκεί για να το αντιληφθείς), αλλά κυρίως εκπρόσωπος ενός τρόπου να βλέπουμε τη ζωή, να την κάνουμε ιστορίες για να προσπαθήσουμε να την καταλάβουμε και να την αντέξουμε.
Τσακίζοντας σελίδες 